Psychologia Internetu

NightRainbow

Niegdyś pamiętniki pisało się dla siebie, "do szuflady". Po to, by wyspowiadać się samemu sobie z własnych przeżyć, ale też smutków i radości. Pamiętnik stanowił funkcję powiernika tajemnic, czegoś niezwykle osobistego, intymnego.
Dziś tradycyjny pamiętnik, mówiąc kolokwialnie, poszedł w kąt, a zastapił go blog. Shocked

Ze swoim prototypem ma wiele wspólnego, ale podstawową i najbardziej zauważalną różnicą jest to, że jest ogólnodostępny i na dobrą sprawę mogą go czytać tysiące ludzi każdego dnia.
Skąd nagle bierze się w ludziach taka potrzeba ekshibicjonizmu? Kiedyś pamiętnik chowany był na dno szafy, żeby nikt go nie znalazł - dzisiaj intymne zwierzenia można przeczytać bez pytania, o każdej porze dnia i nocy.
Po co ludziom blogi? (Mówię o typowych blogach pełniących funkcję pamiętników, choć wiadomo, że często blogi wykorzystywabne są do innych celów. Skupmy sie jednak na tradycyjnym ich przeznaczeniu). Yellow_Light_Colorz_PDT_15

Lasiczka

Ja "piszę" bloga by pochwalić się swoim Szczęściem, które noszę w swoim brzuszku Mr. Green

Piszę napisałam w cydzysłowiu, bo więcej tam zdjęć niż samego słowa pisanego. Traktuję go jako taki mój pamiętnik ciąży.
Kiedyś próbowałam pisać bloga o sobie, swoich uczuciach, przemysleniach... i nie byłam w stanie napisać więcej niż 3-4 zdania - nie potrafiłam się otworzyć Rolling Eyes

Na szczęście chyba Smile

Szczerze mówiąc nie rozumiem tego po co niektórzy ludzie piszą tak osobiste blogi. Moze nie mają z kim porozmawiać w realu? Albo takie wypisanie się jest im to pomocne, gdy są w jakiejś dla nich trudnej sytuacji.
Pomyśle jeszcze na ten temat.

NightRainbow

Przyznaj szczerze - czy sprawdzasz ile osób odwiedziło stronę podczas Twojej nieobecności? Czy sprawdzasz, kto zostawił ślad w księdze gości? Kto napisał komentarz?
Jeśli tak - od czego zależy Twoja satysfakcja? Im więcej ludzi zobaczy Twoje notki, czy im więcej ludzi napisze cos pozytywnego??

Frogstein

Na początku chciałby serdecznie powitać wszystkich forumowiczów:
Witam!

W sumie mój kontakt z blogami należał raczej do akcydentalnych, ale bazując na moich lichych dośwaidczeniach, nie mogę się do końca zgodzić z tezą jakoby to upublicznianie pamietników posiadało znamiona ekschibicjonizmu, a to dlatego że nie widziałem jeszcze bloga podpisanego nazwiskiem acz jak już wspomniałem kontakt z tym medium mialem żałośnie mały.

Pzdr.

NightRainbow

Frogstein - Smile

a czy odrobiny ekshibicjonizmu nie ma w tym, że ktoś publikuje swoje przemyślenia dobrze wiedząc, że "inni patrzą"? Niby robi to dla siebie, niby po prostu lubi taką formę, ale ma licznik odwiedzin na swojej stronie i niby przypadkiem czasem na niego zerka Wink

zmijka

Nightrainbow, ale masę ludzi nie ma na blogu założonego licznika - czyli ich możemy spokojnie nie podejrzewać o ekshibicjonizm Wink

A poważnie, myślę że jest to w jakimś stopniu ekshibicjonizm, ale nie akcentowałabym tego zanadto. To znaczy, ekshibicjonizm podobny do tego, jaki prezentuje się w innych miejscach w necie. Czytam blogi od dawna i naprawdę na niewielu znajduję jakieś głębsze wyznania, w większości sa to te same teksty, jakie ludzie wypisują chociażby na forach. Czasem są dłuższe, czy mają bardziej przemyślaną formę, ale sprowadzają się do tego samego.

Trochę zaskoczyła mnie wypowiedź Łasiczki, która twierdzi, że nie rozumie jak ludzie piszą osobiste blogi, a sama pisze o ciąży. Mnie się wydaje, że ciąża jest jednym z takich bardzo osobistych tematów Smile

Frogstein

Ok publikuje swoje przemyślenia ale dopóki nie będzie tam jego podpisu to jest on anonimowy. Może testować swoją jaźń odzwierciedloną, zadając sobie pytanie a co by było gdyby... umieszcza to na anonimowym blogu i voila ma feedback odnośnie swoich marzeń nadziei a może i nawet tych ciemniejszych stron swojej jaźni całkowicie za "darmo".
Koszty o których wspominam nie mają oczywiście nic wspólego z opłatami za prąd czy łącze Smile

, chodzi mi o koszta społeczne nauki na błędach.

NightRainbow

Czy uważasz, że cenniejszy jest feedback uzyskany od nieznanym ludzi, którzy często wyciągają pochopne wnioski TYLKO na podstawie tego, co piszesz, ale mimo to nie mają emocjonalnego stosunku do Ciebie, czyli mogą być bardziej obiektywni?

Czy może lepiej jest starać sie o feedback od osób, które Cię znają i wiecej mogą o Tobie powiedzieć, oceniają Twoje przemyślenia mając już konkretną wiedzę o Tobie?

Nie sugeruję odpowiedzi - pytam Smile

Frogstein

Trudne pytanie.
Każda sytuacja ekspozycji społecznej nacechowana jest ryzykiem. Ale wydaje mi się że w momencie gdy tożsamość jest ukryta niektóre osoby zwłaszcza osiągające wysokie wyniki w czynnikach takich jak lęk nieokreślony mogą się łatwiej "otworzyć".
Jeśli o mnie chodzi to moje rozdmuchane ego nie przyjmuje feedbacku negatywnego a tak pozytywnego jak moje mniemanie o sobie jescze nie widziałem Smile

.
I jeszcze czynnik na jaki zwróciłaś uwagę:
- obcym osobom łatwiej jest być szczerym, ale oczywiście taka generalizacja aż prosi sie o sprostowanie, są osoby które potrafia w stosunku do swoich znjomych być szczerymi (do granic rozsądku oczywiście:)).
- i jeszcze o bliskich posiadających jakąś wiedzę na mój temat, pytanie czy ta wiedza ma solidne podstawy, czy mogą one na podstawie swoich wniosków na temat mojeo zachowania, orzekać coś o mnie, że każdy z nas tak robi to już swoja drogą, zwracam tu uwagę na krytyczną ocenę wniosków wypływających od innych ludzi, krytyczny tak gdy idzie o negatywy jak, co jest o wiele trudniejsze, gdy idzie o pozytywy.

Pzdr.

NightRainbow

Przemyślany mocny post - lubię takie Smile

Frogstein

Nie mogę się z tym nie zgodzić. Rzeczywiscie te słynne pierwsze wrażenie, jest kluczowe zwłaszcza na początku kontaktu interpersonalnego.
Ale w tym wypadku może linią demarkacyjną byłyby motywy osoby piszącej bloga.
Jeśli osoba tak desperacko wierzyłaby że anonimowość, więc i bezkarność jest jej przez te medium zagwarantowana (ignoranci zawsze lepiej spali Smile

), wówczas byłoby jej łatwiej mówić o swoich prawdziwych motywach niż z osobami w realu.

Ale teraz pozostaje udowodnić mi dlaczego z osobami bliskimi nie jest w stanie nasza hipotetyczna owieczka rozmawiać szczerze. Ale to już nie dzisiaj, jest piątek i miasto wzywa Razz

...

Pozdrawiam.

NightRainbow

Na pewno znajdziesz na to argumenty, ponieważ jest ich wiele. Wink

Często nie jesteśmy szczerzy w stosunku do bliskich, ponieważ wiemy, że to co powiemy będzie miało konsekwencje dla nas i tej relacji przez długi czas, (jak nie zawsze). Osoba poznana w necie, mimo wszystko - jest "gdzieś tam" i jeśli relacja z tą osobą przeżywa krysys, jest on najpiewniej łatwiejszy do zniesienia, niż gdy ma to miejsce z osobą bardzo nam bliską, z którą żyjemy w realu. Ponad to konsekwencje naszego postępowania odczuwane w realu są zwykle dolegliwsze niż te wirtualne. Internetowa bariera nie pozwala o sobie zapomnieć.
Brak kontaktu bezpośredniego --> kontaktu wzrokowego, również ułatwia nam mówienie wielu rzeczy. Mniej się wówczas peszymy, krępujemy, bo wiemy, że nikt nie widzi naszej twarzy, naszego zakłopotania. Nie widzę też ja, co też mi ułatwia szczerą komunikację. W chwili, gdy mam ochotę sie wygadać - nie potrzebuję feedbacku, a jedynie chcę się wygadać - dobrze, gdy nie widzę tej drugiej osoby. Nie wiem bowiem, czy śmieje się z tego co mówię, czy jest znudzona, czy przewraca oczami, czy spogląda na zegarek, czy otwiera szeroko oczy ze zdziwienia, czy ziewa, czy prycha złośliwie, czy patrzy z politowaniem, itp. Nie interesuje mnie to, bo wiem, że nie jestem w stanie tego dojść, więc nawet nie zaczynam sobie głowy tym zaprzątać. A po wszystkim czuję ulgę, że się swobodnie wygadałam. W rzeczywistości/realu, treść mojej wypowiedzi, lub jej długość, uwarunkowana jest tym, co niewerbalnie komunikuje mi rozmówca. Jeśli widzę, że zachowuje się w pewien sposób, (np. ziewa) - kończę rozmowę klub zmieniam temat. Czuję niedosyt.
Przykładów można mnożyć. Przedstawiłam swoje stanowisko.
Poczekam teraz na Frogsteina Smile

p.s. A co do wygadywania się/zwierzania. Nie robię tego, ponieważ nie zwykłam zaprzątać ludziom głów moimi problemami. Wiem, że ich własne są dla nich najważniejsze. Inna sprawa - nie ufam ludziom. Nikomu. Ani jednemu. Ale to zupełnie inna historia Wink

Cardiolog

Lasiczka

Lasiczka